De laatste loodjes...

Het zit er bijna op. Nog maar 3 weken te gaan en dan vlieg ik al weer naar huis.. Ik was in mijn vorige blog gebleven bij de Tongariro crossing die we gingen lopen. Een wandeling over een vulkaan van ongeveer 7 uur. Het zou mooi weer worden die vrijdag volgens de voorspellingen, maar wij hadden naar de voorspelling in het dorpje gekeken en niet die van op de vulkaan. Op die hoogte bleek het namelijk een stuk minder mooi weer te worden dan in het dal. Regen en harde wind. Balen. Maar, wij smelten niet van wat regen en zullen heus niet zomaar die vulkaar af waaien, dus gaan gewoon. Toen we ’s ochtends aankwamen bij het begin van de track regende het echt pijpestelen. We besloten even te wachten in de auto en te kijken wat het weer deed. Het kan hier namelijk heel snel omslaan. En inderdaad, na een uur wachten was het gestopt met regenen en iets opgeklaard. We begonnen aan de tocht en hoe verder we omhoog liepen hoe meer mensen, die op hun weg terug waren, we tegenkwamen die ons heel raar aankeken dat we geen handschoenen aan hadden en geen muts op. Nou zeg, zo koud is het hier toch niet?? Wij zijn wel wat gewend met onze winters in Nederland. Eenmaal bijna op de top bleek wat winter gear toch geen overbodige luxe.. Het was echt super super koud. Er stond echt een giga wind die ons letterlijk bijna van de vulkaan af blies. Het was erg bewolkt, dus we hadden geen super uitzicht, maar af en toe was het even helder en konden we ver kijken. Ontzettend mooi!! Niet te omschrijven. Na dit gezien te hebben toch maar weer snel aan onze terugweg begonnen, op naar het warme dal. De dag daarna zijn we door gereisd naar het noorden. In de Bay of Islands hebben we veel gewandeld, naar het strand geweest en watervallen bekeken. Na twee dagen Paihia en Keri Keri zijn we door gegaan naar Ahipara. Dat het hier al bijna winter is, daar trok het weer zich nog even niks van aan met volle bak zon en +20 graden de hele week. Genieten! De golven in Ahipara waren super, dus we hebben veel in het water gelegen. Bij het surfstrand waren geen parkeerplekken, maar je kon met je auto het strand op rijden en op het zand parkeren. In het hostel was ons dat al verteld en er stonden heel veel auto’s, dus deden wij dat ook maar. Toen we weg gingen was het al aardig high tide en onze auto stond nog net op het zand... Net op tijd dus! Wij snel maken dat we weg komen, staan we na een meter rijden vast in het zand. Nee hè!! Gelukkig waren er nog veel mensen op het strand en hadden we binnen no time vier sterke kerels opgetrommeld die onze auto duwden. Steef sturen, ik helpen met duwen en hoppa, we waren er zo uit. Sterke mannen nog nagetoeterd en weg waren we. Helaas kwamen we niet verder dan 20 meter voor ons autootje weer vast zat. Genant! Gelukkig stonde onze duw-crew ons nog uit te zwaaien en werden we nog een keer geholpen . We zijn vanuit Ahipara ook nog een dag met een 4wd bus naar het noordelijkste puntje van het eiland gereden. Dat was echt een gave trip. Je kan namelijk een heel stuk over het strand rijden. Dit stuk strand (90 mile beach) is een officiele highway, er staan aan het begin verkeersborden met 100 km/h. Je hebt helaas wel echt een 4wd nodig om het einde van de weg te halen, dus dat avontuur gingen we met ons eigen autootje maar niet aan. We zijn onderweg nog met bodyboards van de duinen af geroetsjt en naar de vuurtoren geweest die echt op het aller-aller noordelijkste puntje staat. Leuk en lang dagje weg. De dag daarna zijn we doorgereden naar Omapere. Dat was maar een uur rijden en nog een stuk met de ferry. Die dag was het heerlijk weer, dus hebben we even onze rust gepakt en de hele dag aan het water gelegen en niks gedaan. Moet ook kunnen op z’n tijd. Onze laatste vakantiedag zijn we naar de allergrootste en dikste knoepert van een boom geweest die er in Nieuw Zeeland te vinden is. Heel tof om te zien. Het hele bos stond vol met grote dikke kauri trees, maar de allergrootste was wel echt heul heul heul groot. Helaas voelde ik me die dag niet zo goed en hebben we maar kort rondgewandeld. Daarna zijn we naar huis gereden en zat onze trip er alweer op!

Inmiddels zijn we ook alweer meer dan een week naar stage geweest. Maar als je denkt dat we op stage minder beleven dan op reis, heb je het mis! De eerste week na de vakantie begon best rustig. Sommige leerlingen moesten weer even in het ritme komen (sommige juffies ook), maar dat ging snel goed. Maar vandaag was een dag die wel eens heel goed de meest bizarre, gekke en indrukwekkende dag van deze hele reis zou kunnen zijn. De dag begon vanochtend heel goed. Ik was vrolijk opgestaan en het zonnetje scheen lekker. Eenmaal op stage zei een klassenassistente op een gegeven moment dat een van de leerlingen erg bleek zag. Hij zag inderdaad wat pips, maar er leek verder niks aan de hand. Hij keek nog vrolijk rond. Eventjes later werd hij nog bleker en checkte ze zijn hartslag, maar ze voelde niks. Samen haalden we hem gelijk uit zijn standing frame en legden hem op de grond. Hij was helemaal slap en zijn ogen draaiden op dat moment weg. De docent had de school verpleegster er gelijk bij geroepen en 111 gebeld. Ondertussen was ik met de andere leerlingen naar het speelplein gelopen om ze uit de klas te hebben. Tijdens het beademen was de jongen nog drie keer weg gevallen en weer bijgekomen. Uiteindelijk reageerde hij weer normaal en was met de ambulance meegenomen voor controle. Het gaat gelukkig weer helemaal goed met hem, maar er wordt nog uitgezocht wat de oorzaak was. We lieten de rest van de leerlingen nog even lekker buitenspelen, zodat wij met de staff even bij konden komen en na konden praten. Ondertussen vloog er de hele tijd een helikopter rondjes boven onze school. De kinderen vonden het geweldig en wij zaten al te geinen dat ze op zoek waren naar de groepsleerkracht enzo. Op een gegeven moment werd er in de school omgeroepen dat er een lockdown was. Iedereen moest in zijn klaslokaal op de grond zitten, op een plek waar je niet gezien kan worden van buitenaf. Alle ramen moesten dicht en deuren op slot. Eerst dachten we nog dat het een onaangekondigde oefening was. Maar al snel werd omgeroepen dat het serieus was en nog wel even kon duren. Er bleek een ‘gevaarlijke man’ buiten te lopen in de buurt van de school. Seriously.. Nu, hier? Na deze heftige ochtend!? Ik had mijn portie schrik al wel gehad dacht ik zo. De leerlingen reageerden nog best rustig op het spelen op de grond in de keuken, als je nagaat dat ze een vaste structuur gewend zijn en de hele dag super chaotisch verliep. Na ongeveer een uur wachten lazen we op het nieuws dat het om een ‘gewapende man’ ging. Toen werd het toch wel wat enger. Iedereen kent de verhalen over gestoorde mensen die met een wapen een school binnen rennen en rond gaan schieten... En ja hoor, nog een uur later hoorden we schoten. Gelukkig werd toen bekend dat de man in een huis tegenover de school was en niet de school als target had. Na in totaal vier uur gewacht te hebben, mochten we weer in het lokaal rondlopen en niet veel later werd omgeroepen dat we de school uit mochten. De man was gearresteerd en alle wegen waren weer open (de hele buurt was afgezet). Inmiddels is het avond en zijn Steef en ik nog steeds flabbergasted over wat er allemaal is gebeurd vandaag. Het dringt nu pas een beetje tot ons door. We konden er ook niet echt eerder over nadenken, want op school ben je toch vooral bezig met rustig blijven en doen alsof alles normaal is, om de leerlingen maar rustig te houden. Gelukkig hebben we het allebei meegemaakt en kunnen we er met elkaar over praten. Want het was zeker geen dag die we zomaar gaan vergeten! En we zijn ontzettend blij dat het allemaal zo goed is afgelopen. Morgen hebben we een sportdag en woensdag krijgen we de hele dag een Team Teach training (uitgangspunt: ‘helping teachers manage challenging behaviour’). Dus wel leuke dagen om naar uit te kijken gelukkig. Ondertussen ook nog wat tijd en concentratie vinden om mijn praktijk onderzoek af te maken. Ik heb nog één week tot de uiterste inleverdatum. Daarna krijg ik te horen of ik een GO heb (= verbeteren en daarna in juli verdedigen) of een NO GO (= ook verbeteren, maar nog heel veel verbeteren en na de zomervakantie pas verdedigen). Ik ben al een heel eind, maar die laatste loodjes.. pfoe. Ik weet nu al dat het een hele opluchting gaat zijn als ik mijn stuk heb opgestuurd & al helemaal als ik een GO heb.

Dit was het dan. Mijn op een na laatste blog. Nog een te gaan vlak voordat ik vertrek, met hopelijk nog wat leuke (!) dingen erin die ik de komende weken mee ga maken :)